Graan dorsen met een dorsmachine, Zelzate, 1950
PrVVDV_046
Het dorsen van graan met een dorsmachine, gefotografeerd op het boerenerf van Kamiel De Bruyne in de Denderdreve in Zelzate. De foto geeft een mooi sfeerbeeld uit 1950. Van links naar rechts: Anna Baecke (op de opper), haar echtgenoot Kamiel De Bruyne en de zoontjes, Leopold en Maurice. Waar de bomen staan rechts op de foto, daar ligt een gedeelte van de Groene Briel.
Graan dat na het oogsten opgeslagen werd in de schuur of op het erf in grote graanmijten, werd gedorst wanneer het droog genoeg was. Toen men nog geen dorsmachine had, werd het graan met de hand gedorst, ook ‘vlegelen’ genoemd. Met behulp van een vlegel werd het graan uit de halmen geslagen. Wanneer enkele vlegelaars samen aan het dorsen waren, bijvoorbeeld met zijn tweeën of z’n drieën, gebeurde dat heel ritmisch. Dat geklop was van op grote afstand te horen en men sprak dan van de tweeslag of de drieslag.
Deze manier van dorsen werd na de eerste wereldoorlog nog nauwelijks toegepast. Enkele boeren die niet teveel graan gezaaid hadden gebruikten nog de dorsvlegel. In 1906 fabriceerde Leon Claeys zijn eerste dorsmachines te Zedelgem in België.
Kamiel De Bruyne bezat een stationaire dorsmachine aangedreven door een tractor. Voor kinderen waren al die draaiende riemen natuurlijk best gevaarlijk. Op de foto bemerkt men de grote karrenwielen onder de dorsmachine, die aangeven dat men hier te maken heeft met een uitzonderlijk exemplaar.
Met de dorsmachine gebeurt het dorsen als volgt: van op de stromijt worden de schoven op de dorsmachine gegooid . De insteker snijdt de schoven los en gooit ze in de dorsmachine. Het koren wordt van de halmen gescheiden. Daarna wordt het koren over een aantal zeven geleid om te worden ontdaan van kaf en andere verontreinigingen. Het stro wordt over de schudders geleid om het nog aanwezige koren eruit te schudden. Het kaf en andere verontreinigingen vallen op de grond. Links vooraan komt het stro uit de machine. Rechts achteraan worden de korenzakken aan de machine gehangen en afgehaald.
Graan dat na het oogsten opgeslagen werd in de schuur of op het erf in grote graanmijten, werd gedorst wanneer het droog genoeg was. Toen men nog geen dorsmachine had, werd het graan met de hand gedorst, ook ‘vlegelen’ genoemd. Met behulp van een vlegel werd het graan uit de halmen geslagen. Wanneer enkele vlegelaars samen aan het dorsen waren, bijvoorbeeld met zijn tweeën of z’n drieën, gebeurde dat heel ritmisch. Dat geklop was van op grote afstand te horen en men sprak dan van de tweeslag of de drieslag.
Deze manier van dorsen werd na de eerste wereldoorlog nog nauwelijks toegepast. Enkele boeren die niet teveel graan gezaaid hadden gebruikten nog de dorsvlegel. In 1906 fabriceerde Leon Claeys zijn eerste dorsmachines te Zedelgem in België.
Kamiel De Bruyne bezat een stationaire dorsmachine aangedreven door een tractor. Voor kinderen waren al die draaiende riemen natuurlijk best gevaarlijk. Op de foto bemerkt men de grote karrenwielen onder de dorsmachine, die aangeven dat men hier te maken heeft met een uitzonderlijk exemplaar.
Met de dorsmachine gebeurt het dorsen als volgt: van op de stromijt worden de schoven op de dorsmachine gegooid . De insteker snijdt de schoven los en gooit ze in de dorsmachine. Het koren wordt van de halmen gescheiden. Daarna wordt het koren over een aantal zeven geleid om te worden ontdaan van kaf en andere verontreinigingen. Het stro wordt over de schudders geleid om het nog aanwezige koren eruit te schudden. Het kaf en andere verontreinigingen vallen op de grond. Links vooraan komt het stro uit de machine. Rechts achteraan worden de korenzakken aan de machine gehangen en afgehaald.
Leopold De Bruyne, bruikleen
Valére Van de Voorde, bruikleen
Valére Van de Voorde, bruikleen